Ojcowie Barnabici

Ojcowie Barnabici

    Za głosem św. Pawła

 

    Ewangelizować, wychowywać, uświęcać – oto zadania, do jakich Kościół powołuje ojców barnabitów. Są oni głosicielami sprawiedliwości i ewangelicznego wyzwolenia człowieka w celu zbudowania nowego świata, przemienionego dzięki mocy ośmiu Błogosławieństw. Odnawiają obecność Chrystusa w świecie, przyczyniając się w ten sposób do prawdziwego postępu ludzkości.

 

EWANGELIZOWAĆ

    Zgromadzenie jest posłuszne nakazowi Chrystusa Pana, który posyła swoich uczniów, aby nieśli Ewangelię. Nakaz Chrystusa Pana odbiera zgodnie z duchem Apostoła Narodów jako wewnętrzną potrzebę głoszenia Dobrej Nowiny i przeżywa jako odpowiedź na wezwanie Kościoła, aby wspierać narodziny i rozwój nowych wspólnot chrześcijańskich.

    Stały duch misyjny jest oznaką żywotności Zgromadzenia i dowodem zaangażowania misyjnego wszystkich jego członków, by Ewangelia była głoszona nie tylko we własnej ojczyźnie, ale także poza jej granicami. Przed Zgromadzeniem otwierają się nowe dziedziny obecności kapłańskiej i zakonnej w postaci odnowionego zaangażowania ekumenicznego, w środowisku rodziny i pracy, wśród osób starszych i schorowanych oraz w środowiskach lokalnych, w kulturze i w środkach społecznego przekazu.

 

WYCHOWYWAĆ

    Podstawą chrześcijańskiej formacji człowieka jest apostolstwo wśród dzieci i młodzieży, do którego Zgromadzenie walnie się przyczynia, działając aktywnie w szkołach, w instytucjach wychowawczych, oratoriach oraz w ruchach i grupach młodzieżowych. Pracę tę podejmuje Zgromadzenie w duchu służby Kościołowi i społeczeństwu i uważa ją za sposób ewangelizacji oraz kształtowania osobowości człowieka.

 

UŚWIĘCAĆ

    Za przykładem św. Pawła Apostoła, który stał się „wszystkim dla wszystkich” (1 Kor 9,22), Zgromadzenie prowadzi prace apostolskie w różnych środowiskach, dostosowując się do ich wymagań oraz dokonując wyboru inicjatyw służących realizacji orędzia chrześcijańskiego. W duchu Założyciela, zatroskanego o reformę duchowieństwa i zaangażowanego w misję wśród ludu, ojcowie barnabici pracują w parafiach, kierują ośrodkami duszpasterstwa akademickiego, prowadzą rekolekcje w ich różnorodnych formach i pomagają kapłanom oraz osobom zakonnym w ich życiu poświęconym Bogu.

 

HISTORIA

    Zgromadzenie ma charakter międzynarodowy. W ciągu dwóch pierwszych wieków swojego istnienia ojcowie barnabici rozwinęli działalność na terenach europejskich znajdujących się pod wpływami protestantyzmu. Było to apostolstwo, które spełniać mogli ludzie o odpowiednim przygotowaniu religijnym i kulturalnym. Do Francji sprowadził ich król Henryk IV (1589), natomiast do Austrii – cesarz Ferdynand II (1626). Zgromadzenie położyło również duże zasługi w obronie katolicyzmu na Morawach i na Śląsku (1653-1660) oraz utworzyło placówkę misyjną w dzisiejszej Birmie (1721). Ojcowie misjonarze zapisali wspaniałe stronice w historii działalności misyjnej Kościoła katolickiego także w Chinach. W ubiegłym stuleciu dotarli do: Belgii, Brazylii, Afganistanu, Chile, Argentyny, Zairu, Ruandy, USA, Kanady, Hiszpanii, Szwajcarii, Filipin, Polski, Meksyku, a wreszcie ostatnio do Indii.

    Dzięki pozwoleniu kanonicznemu ks. Józefa kard. Glempa, Prymasa Polski, w roku 1995 została utworzona w Warszawie przy Trakcie Królewskim i powierzona im Parafia pw. św. Antoniego Marii Zaccarii, w której mogą realizować swoje zadania apostolskie.

    Wspólnota barnabitów prowadzi również w Warszawie Centrum Kulturalne zajmujące się organizowaniem kształcenia i dokształcania pracowników na potrzeby administracji samorządowej i publicznej.

    Pamiętając o tym, że św. Antoni Maria Zaccaria – założyciel Zgromadzenia był lekarzem, a przez papieża Pawła VI został ogłoszony patronem lekarzy, pod auspicjami barnabitów powstała i działała w Warszawie Katolicka Specjalistyczna Lecznica św. Pawła.